Problemen laten bij wie het probleem hoort. Zo zou het moeten zijn. Maar is helder wiens probleem iets is en grijpt die persoon dan in? De realiteit is vaak weerbarstig. De behandeling van de toeslagenaffaire door een commissie van de Tweede Kamer bewijst dit weer eens. Het is makkelijker om naar iemand anders te wijzen, dan ben je ervan af. En wat betekent dat voor projecten?

Vingerwijzen in de toeslagenaffaire

Is de top van de Belastingdienst verantwoordelijk? Hoe groot was de rol van Sociale Zaken? Of werd de hoofdrol toch gespeeld door Eric Wiebes die als staatssecretaris op fraudejacht is gegaan? Gedupeerden kwamen zwaar in de problemen, dus waarom heeft Lodewijk Asscher als minister van Sociale Zaken dan niet ingegrepen? Of was het toch iemand van IT die verantwoordelijk was bij de Belastingdienst en verschuilen mensen zich achter ‘the computer says yes’ in dit geval? Zoiets van ‘Sorry het systeem heeft aangegeven dat u frauduleus bent, wij kunnen er niets aan doen.' De dader ligt op het kerkhof.

Wat valt hier te leren?

Bij verantwoordelijkheid nemen hoort ook verantwoording afleggen. Als burger mogen we toch wel verwachten dat iedereen dat naar eer en geweten doet? Dat mensen het toegeven als ze iets niet, of verkeerd hebben gedaan. Alleen wijzen naar de ander getuigt van weinig verantwoordelijkheidsgevoel en zeker ook van weinig respect voor de gedupeerden. Als mensen niet staan voor hun verantwoordelijkheid dan zou dat consequenties moeten hebben. Helaas zien we te vaak dat er geen consequenties volgen. Gaan we dan echt wat veranderen aan de situatie?

Zorg voor klip en klare verantwoordelijkheden

In de ‘wereld’ van projecten dienen opdrachtgevers voor hun project te staan. Hun rol te pakken en in te grijpen als het niet goed gaat. Zorg daarom dat klip en klaar is wat de verantwoordelijkheden zijn van een opdrachtgever, van een projectmanager en van alle andere betrokken in het project. Het is verstandig om als organisatie die verantwoordelijkheden een keer op te schrijven, met een duidelijke afbakening van die rollen. Als iedereen de verantwoordelijkheden kent, weet iedereen ook waar hij of zij zich mee moet bemoeien en ook waarmee niet. Dat laatste scheelt een boel discussies.

Voorkom het instorten van kaartenhuizen

Mijn conclusie is dat het overal een chaos wordt als verantwoordelijkheden door elkaar heen lopen en niet duidelijk zijn afgebakend. Dan grijpt niemand op tijd in en kunnen procedures en projecten als een kaartenhuis instorten. “Iedereen heeft recht op zijn eigen probleem” is een stelling die enerzijds zorgt voor meer duidelijkheid en anderzijds minder onnodige bemoeienis. Eens?

Remco Reitsma– ProjectReports – Tel: 06 – 53 24 77 43 – [email protected]